Lul Caka Intervistë ekskluzive e “të tmerrshmit” të Beratit, Lulëzim Caka. Akuzat, dyshimet e ngjarjet që i ndryshuan jetën. Përballja me vrasësin e nënës dhe “të vërtetat” e një të cilësuari si kapobandë

PEQIN – Padyshim që namin e ka shumë më të madh se shtatin Lul Caka. I shoqëruar minimalisht me tre punonjës policie, në prag të derës së njërës prej zyrave të burgut të sigurisë së lartë të Peqinit, shfaqet “i tmerrshmi” i Beratit. Ka një buzëqeshje mirësjelljeje në fytyrën që duket se nuk përcjell më dhembje a siklet nga shtrëngimi i prangave të duarve të lidhura pas kurrizit. Lul Caka pranon të flasë. Të dëshmojë të vërtetën e tij gjithsesi, për gjithçka i ka ndodhur në 10 vitet e fundit në jetë. Vetëm pak ditë pas identifikimit të tre personave që i rrëmbyen, dhunuan e ekzekutuan nënën e tij, ai dëshmon në një intervistë ekskluzive për gazetën “Korrieri”, për ngjarje të njëpasnjëshme të ndodhura në jetën e tij, ku dita më e keqe për të padyshim është pikërisht 1 korriku i 1999-ës, dita e masakrimit të nënës së tij. Natën e parë të arratisë nga qelitë e paraburgimit të Lushnjës, mbi varrin e saj ai bëri një betim... Për gjithçka ka ndodhur para dhe pas asaj nate, për të gjitha akuzat dhe dyshimet që kanë rënë në vite mbi të, për arratisjen e bujshme e rivendosjen në pranga, Lul Caka pranon të flasë ekskluzivisht për lexuesin e “Korrierit”.





-Para disa ditësh, tre persona u identifikuan dhe iu dokumentua autorësia për ekzekutimin e nënës tënde. Ti më përpara kishe dyshime tek këta tre persona?

“Unë e ndjeja që diçka do të më ndodhte, por mendoja se do të më ndodhte mua, jo nënës. Unë kisha dyshime që nga transferimi im fizikisht nga Berati në drejtim të Komisariatit të Fierit. E dija që do të më ndodhte diçka, isha paralajmëruar, sepse transferimi im u bë në mënyrë të padrejtë, me urdhër të dikujt që unë nuk jam i dijshëm se kush ishte ky person”.

-Në fakt, nga se të vinte kjo parandjenjë, që do të ndodhte diçka e rëndë?

“Do të më ndodhte, sepse procedurat siç vazhdonin në Gjykatën e Beratit, me provat që kishte gjyqësori apo prokuroria, unë isha i pafajshëm dhe e pashë që po mundoheshin si e si që të më fajësonin me çdo kusht, sepse unë jam i pafajshëm edhe sot që jam këtu në këtë burg. Mënyra sesi e kanë artikuluar dosjen ata, edhe një njeri që s’merr vesh nga ligjet po ta lexojë mund t’i japë zgjidhje. Nuk kam qenë unë ai personi që ka vajtur dhe ka gjuajtur në drejtim të policisë, por policia më ka zënë pritë dhe për këtë kam fakte dhe prova që në ditët në vazhdim do t’i bëj publike”.

-Kur policia të ka zënë pritë, ti ke qëlluar?

“Jo”.

-Ti u plagose?

“Jam plagosur me katër plumba”.

-Kush të plagosi?

“Gani Malushi, Arben Frashëri, Ilir Ngresi e të tjerët pas tyre”.

-Ilir Ngresi më pas u vra?

“U vra edhe Ilir Ngresi, edhe Gani Malushi. Më kanë akuzuar edhe mua në mënyrë të padrejtë se ka pasur dorë Lul Caka në ekzekutimin e Ilir Ngresit, se kështu shkruante shtypi në atë kohë, që gjasme Lul Caka e la porosi nga burgu. Edhe në kohën që unë s’isha këtu, por isha i arrestuar në Itali, në mënyrë që të më ekstradonin me çdo kusht, thanë se Lul Caka ka vrarë Ilir Ngresin. Me kalimin e kohës më pas u tha se ka dhënë Luli urdhër nga burgu që të vritet Ilir Ngresi. Ilir Ngresi për mua ishte një kriminel në radhët e policisë, se jo të gjithë policët janë të inkriminuar, ka njerëz të mirë, të ndershëm sa të duash, por ka dhe njerëz që vuajnë për ego”.

-Në fakt, ti i kishe lënë njeriu porosi që ta zhduknin Ilir Ngresin?

“Jo, megjithëse ai ishte sjellë shumë keq me mua vetë dhe me familjarët e mi”.

-Ti e prisje arrestimin nga policia?

“Në fakt, katër ditë para se mua të më bëhej atentati (flet për arrestimin në Berat), mua më ka ardhur një person, që kishte dijeni se ishte vendosur që do t’i zihej pritë filanit, d.m.th mua, për eliminim fizik në atë kohë, si person problematik sipas atyre, siç iu interesonte atyre, sepse unë isha i krahut të djathë, ndërsa atë ishin të majtë. Sapo erdhën në pushtet filluan aksionet, filluan spastrimet dhe më erdhi një person quhet Kudret Zhuka dhe një person tjetër. Kur ishte marrë vendimi, ishin katër persona, ka qenë një drejtor institucioni atje, kanë qenë dhe dy-tre persona të tjerë. Edhe vjen i hipën makinës ai personi, pasi një nga ata dekonspiron, dhe vjen më thotë: “Lul, zhduku se këtu-këtu këtu muhabeti”. Arsyen “Pse” nuk e di saktë, sepse unë 45 ditë kisha që kisha marrë pafajësinë. Kisha 45 ditë që kisha dalë nga burgu si i pafajshëm për veprat penale që akuzohesha. Po arsyeja pse i thashë unë? Po, se ti akuzohesh që i ke dhënë deputet në favor të PD-së. Po çne unë? S’jam aq i aftë unë sa të marr njerëzimin me hu dhe t’i çoj të votojnë siç dua unë. Se ata shumë mirë që mund të thoshin se unë do të votoj për krahun e djathtë dhe atje kur shkon të votojë, e hedh ku i do qejfi atij.

Mirëpo me gjithë paralajmërimin, unë kam dalë nga shtëpia. E dija që do të më ndodhte diçka, por dola të porosisja ca rrugë zhavorr, se po ndërtoja një shtëpi dhe kur dal në rrugë të madhe, pashë që më kishin zënë pritë. Por prita e parë më lejoi. Në pritë të parë ka qenë një Arben Frashëri, mesa mbaj mend, kurse pritës së dytë i tha ai me radio, po vjen filani dhe 300 metra pa iu afruar postbllokut, unë jam gjendur nën breshërinë e plumbave. Jo një, por kanë qenë 100 policë. Duka, shoku im ngeli i vrarë, një bashkëfshatar në fakt, jo shok, që unë rastësisht e mora në motor. “Do vij edhe unë në qendër me ty, do të më marrësh”, - më tha. “Posi, hajde”, iu përgjigja”.

-Përpara kësaj dite, ti kishe qëlluar mbi ndonjë person, ti kishe grabitur ndonjë person?

“Jo, absolutisht”.

-Çfarë konflikti kishte mes familjeve Çala dhe Yzeiri ?

“Unë me Çalanjakët kam pasur marrëdhënie të mira, sepse neve kemi qenë njerëz të persekutuar dhe në atë kohë ne bëheshim me njëri-tjetrin se s’na përkrahte njeri, nuk na qasnin dhe unë kam pasur marrëdhënie të mira, biem gjaku i pestë a i gjashtë nga ana e plakës. Nga ajo që isha person me zë, i hedhur, këta kujtonin se unë do të përkrahja Çalanjakët, ndërkohë që më parë fisi Yzeiri me fisin Çala kanë shkuar me njëri-tjetrin, kanë pasur marrëdhënie të mira, mirëpo ndodhi ajo që ekzekutoi vëllai motrën, pasi një Çalanjak ekzekutoi të motrën dhe atë djalin që dashuronte e motra, që ishte nga fisi Yzeiri, dhe nga kjo filloi historia pastaj”.

-Po ti, si hyre në këtë histori?

“Po, më futën mbase ngaqë ne kishim marrëdhënie të mira me fisin Çala dhe se kështu mendohej në atë kohë, se unë do të përkrahja Çalanjakët”.

-Po vdekja e tre personave nga fisi Yzeiri, mes të cilëve dhe një fëmijë, si ndodhi?

“Për këtë histori nuk di gjë unë. Dy nga Çalanjakët di që i vranë në motor”.

-Po Yzeirët, ç’problem kanë me ty realisht?

“Nga ajo që unë kam marrëdhënie të mira me Çalanjakët dhe kam qenë i hedhur. Po nuk jam aq trim unë, sa të bëj gjithçka kanë thënë policia e mediat për mua, të kem vrarë aq shumë njerëz sa më kanë listuar. Me Yzeirët besoj se ishte vetëm dyshimi që mund t’i këtë ardhur për shkak të marrëdhënieve që kishave fisin Çala”.

-Për kaq?

“Po, çdo fis ka atë të hedhurin e vet, nga i cili mund të pritet çdo gjë”.

-Kaq është? Je i sigurt se nuk ishte një, por ishin dy vëllezër nga familja Yzeiri që të vranë nënën?

“Unë i kam njohur edhe Artanin, edhe Bled Yzeirin dhe vëllanë e tyre të bërë për rahmet, Lefterin, dhe nuk kam pasur asnjë problem me ta”.

-Po me Mile Çamin, çfarë problemi kishe?

“Unë nuk kam pasur problem. Më akuzojnë për vëllanë e Mile Çamit”.

-Pëllumbin?

“Po, një Pëllumb Jemini. Tani ta them unë sesi ka qenë historia. Pasi më ndodhën këto ngjarje, pasi më dënuan më kot, jam i interesuar të tregoj. Tani kundërshtari mbetet kundërshtar, sepse më vranë një plakë 60 vjeçe që nuk i kishte bërë asgjë, se po nuk veproi ligji, do të veproj unë pastaj në bazë të Kanunit, se kështu i bie. Më akuzojnë për vëllanë e Mile Çamit, gjoja e kam vrarë unë atë. Vëllai i Mile Çamit ka qenë një problematik, që s’linte njëri pa ngacmuar në Fier, që iu vinte gjoba tregtarëve, se jam interesuar unë për të. Tri ditë para se të vritej ka plagosur një person, i ka marrë dhe 30 a 40 milionë lireta, i ka marrë dhe një makinë. Pse duhej ta vrisja unë, që nuk e njihja fare. Po të ma kishte bërë borxh edhe do ta kisha vrarë, por unë nuk e njihja”.

-Po si ka mundësi atëherë, që prapë ti u gjende në këtë histori, pse nuk vranë mamanë e dikujt tjetër, vëllanë e dikujt tjetër, por u morën me ty, me familjen e fisin tënd?

“Në mënyrë të padrejtë mua më akuzonte e motra e viktimës, se gjoja asaj i kishte thënë dikush, i cili kishte vdekur, që Lul Caka të ka vrarë vëllanë. Janë në dosje këto që po them unë. E vetmja provë që unë kam në dosje e për të cilën kam marrë 20 vjet burg për vrasjen e Pëllumb Çamit, ka qenë dëshmia e motrës së tij, që thotë se mua më ka thënë Isuf Nurçja nga Lushnja, që vëllai tënd e ka vrarë Lul Caka. “Po kush ta ka thënë ty? - i ka thënë ajo. Unë po ta them ty, por mua ma ka thënë një person tjetër. Mirëpo Isuf Nurçja është vrarë këtej nga Cërriku dhe asaj ky na i paskësh thënë. Por kur merret një dëshmi duhet të përcaktohet personi. Kur personi nuk ekziston, nuk ekziston as prova. Kurse persona nga vendi i ngjarjes thonë se atë e kanë vrarë tre fëmijë nga 14-15 vjeç”.

-Ti po thua d.m.th., që Lul Caka nuk ka prekur asnjëherë armë me dorë, që Lul Caka nuk ka grabitur asnjë njëri, që Lul Caka nuk ka vrarë asnjë njëri?

“Jo, armë kam prekur unë me dorë, se kam qenë ushtar, kam pasur dhe në ‘97, se armë kishin gjithë shqiptarët”.

-Dakord, por t’i po thua se vetë nuk ke pasur armë në dorë, me idenë për të dëmtuar ndonjë person fizikisht dhe ekonomikisht?

“Jo, absolutisht, jo”.

-Si ka mundësi atëherë që, edhe pse nuk kishe bërë asgjë, ti në asnjë moment nuk pranove që të vetë dorëzoheshe gjatë kohës që kërkoheshe nga policia?

“Po unë 46 ditë kisha që isha liruar nga gjykata dhe isha shpallur i pafajshëm. Nuk më ka bërë asnjë njeri asnjë njoftim se isha në kërkim, dhe se tani të vjen një vendim prokurorie a gjykate”.

-Po ti në fakt je rrethuar disa herë, derisa u arrestove i plagosur, apo jo?

“Jo, absolutisht jo”.

-Nga policia nuk je rrethuar asnjëherë?

“Këto janë thashetheme”.

-Ti nuk i ke ikur asnjëherë rrethimit të policisë?

“Jo, absolutisht jo. I vetmi rast që jam rrethuar ka qenë kur jam plagosur”.

-Po si ka mundësi pra, që asnjëherë nuk pranove të sqaroje pozicionin tënd?

“Mua nuk më ka thënë njeri që ty të kërkon policia”.

-Në çfarë momenti e ke marrë vesh se ke qenë i kërkuar nga policia?

“S’e kam marrë vesh nga asnjëherë, deri para se të më riarrestonin të plagosur. E dija që mund të më eliminonte policia, po jo se donte të më arrestonte”. Pastaj, pasi u arratisa nga burgu i Lushnjës, normalisht që e dija se isha i kërkuar”.

-Pse ike nga Shqipëria, si ndërrove emrin, si e gjete pasaportën me emrin Bekim Arifi?

“Emrin e kam ndërruar qysh në vitin 1996, për shkak të emigrimit, që nga kohë e skafeve”.

-Po arratisja jote nga burgu i Lushnjës si ndodhi?

“Më erdhën nja 4 persona, me maska dhe të armatosur. I prenë hekurat dhe thanë se kush është Lul Caka. “Unë”, - iu thashë. “Dil përjashta, - më thanë mua, - ose do të të vrasim këtu brenda”.

U befasova faktikisht, u befasova shumë. Më morën dhe më nxorën tek varrezat e Lushnjës. “Po ju, kush jeni?” - i pyeta. “Ç’rëndësi ka, - më thanë, - po ik tani”. Dhe unë ika. Tani dhembjen e nënës e ndjeja unë, por nuk mund të rrija kot në burg”.

-Sa kohë pas vdekjes së nënës ka ndodhur kjo?

“Kjo ka ndodhur 6 duke gdhirë 7 janar i vitit 2001. Sapo fillonte vitit 2001, unë ika. Kur shteti nuk po funksiononte, kur nëna ime u vra në derë të komisariatit dhe trupi iu hodh në Seman, kur vëllait dhe motrës sime i vinin policë me uniformë, kryepleq e hetues dhe u thoshin “O do të thuash kështu si themi ne, ose ne do të të vrasim djalin”! Më kupton? Në kemi përjetuar një terror. Jo unë, sepse vetë isha brenda, por familja ime. Se nuk kam frikë të vdes, se një ditë do të vdesim të gjithë, asnjë nga ne nuk të ekzistojë, mirëpo u detyrova, prandaj dhe ika”.

-Si e ke marrë vesh vdekjen e nënës?

“Unë vdekjen e nënës e kam marrë vesh pas 40 ditësh, ma ka thënë një polic në dhomën e ajrimit. Bile më tha dhe se dikush e kishte rrëmbyer, me disa makina E nuk kanë qenë vetëm tre personat e identifikuar, por edhe të tjerë. Por nuk pati nevojë të ma thoshte njeri fatkeqësinë, sepse ma ndjeu shpirti”.

-E prisje ti atë ditë që u vra, që të vinte tek ti?

“Nuk e dija faktikisht se do të vinte. Nëna nuk rrinte dy ditë pa ardhur tek unë. Bile në Berat vinte përditë, edhe dy herë në ditë, sepse isha i plagosur. Por në Fier nuk e prisja të vinte të më shihte, sepse në sallë të gjyqit i thanë plakës: “Ti Lulin mos e ndiq, se do të të vrasë ndonjë person, o ty, o djemtë”.

-Kush ia tha këtë?

“Ia tha një gjyqtar në sallë të gjyqit, sepse po e shikonin që procesi gjyqësor po shkonte në favorin tim, kësisoj e këshilloi që të mos dukej atje”.

-Po pas arratisjes, shkove tek varri i nënës?

“Po, kam shkuar vetëm një herë. Natën”.

-Bëre ndonjë betim për hakmarrje?

“Ti, si mendon? Kush nuk do të hakmerrej po t’ia vrisnin nënën ashtu barbarisht siç ma vranë mua? Megjithëse unë personalisht nuk pata mundësi që të hakmerresha, se pas arratisjes nga komisariati i Lushnjës ika nëpërmjet Maqedonisë në Itali, ku dhe u arrestova e pas ekstradimit kam qenë në burg, kështu që nuk pata mundësi të hakmerresha për nënën time. Por faleminderit të gjithë atyre që punuan për të zbuluar vrasjen e nënës sime 60-vjeçare dhe që vunë drejtësinë në vend. Pas vdekjes së nënës, gati 40 ditë më vonë mua më vdiq dhe babai. Ia plasi zemrën vrasja e nënës, s’kishin një jetë bashkë e ishin jo vetëm burrë e grua, por mbi të gjithë miq të mirë, mish e thua”.

-Je kryqëzuar ndonjëherë gjatë kohës që ke qenë në burg me Mile Çamin?

“Vetëm njëherë. Por pa u takuar, vetëm u pamë sy më sy. Unë isha jashtë në ajrim e ai brenda në qeli. Nuk folëm”.

gazeta korrieri