Shqisa e gjashtë - Telepatia!

Konfuzioni nuk
eshte ndjenja e vetme qe ka njeriu kur para tij qendron personi qe
posedon aftesi mbinatyrore, edhe pse nga kjo mund te startojme ne
kerkim te shqises se gjashte.

Sa me shume zbulime qe behen
per trurin e njeriut, thuaja po aq pyetje lindin per kete materie.
Eshte zbuluar se: Truri I njeriut eshte shume me I madh ne krahasim me
mesataren e jetes qe ai e jeton, nga 60-80 vite. Nga kapaciteti I madh
I trurit, ne, net ere ato 60-80 vite, nuk perdorim me shum se 10%.
Shume pjese te trurit mbesin te paprekura, te pashpenzuara dhe per to
nuk dime asgje. Truri ka aftesi te prodhoje me se 1000 simbole ne
minute dhe nga gjithe kjo, ne kemi aftesi vetem te lexojme, te
shkruajme dhe te themi disa fjale brenda nje minute. Ne krahasim me
kapacitetin tone mendor, gjuha qe perdorim eshte shume e thjeshte. Ky
konklusion na ben te shtrojme disa pyetje dhe te konstatojme disa gjera
interesante: Si mund ta kemi trurin aq te madh, per kohe aq te shkurter
jete? Pse perdorim aq pak nga truri? Pse natyra, nga gjenerata ne
gjenerate, do te bente kete organ te perdoret aq pak, perveq nese ky
organ(truri), vertet, do te kishte nje qellim?(te braktisur nga ne) Pse
komunikimi yne gjuhesor eshte aq I ngadalesuar dhe elementar, kur
aftesit mendore I kemi ne nivel aq te larte? Me kalimin e viteve,
expertet e parapsikologjise, lidhur me kapacitetin e trurit, kane
arritur ne perfundime dramatike:

-Njeriu nuk eshte I destinuar
dhe as qe ka qene, te jetoj 60-80 vite. Destinacioni I tij primar eshte
800-1000 vite, qe eshte logjike, nese merret parasysh kapaciteti I
trurit.

-Ne tani shfrytezojme aq pak aftesi te trurit, per ate
se vdesim ende pa u pjekur, pa patur ende mundesi te shfytezojme me
shum nga tere ajo qe na ofron truri.

-Gjuha nuk eshte menyra
origjinale e komunikimit mes njerezve, se paku nuk ka qene. Ka dallim
te madh mes gjuhes qe ne perdorim dhe aftesis se trurit. Ne realitet,
gjuha dhe fuqit e saj artificiale ngadalsojne punen dhe zhvillimin e
aftesive mendore.

-Komunikimi gjuhesor(te folurit, leximi,
shkrimi), thene ne menyre subtile, eshte arritje e vonshme e histories
se njerezimit. Te themi se eshte e vjeter, nga 10.000 deri 12.000 vite,
eshte e improvizuar dhe e krijuar nga humbja e menyres sone te vertet
te komunikimit.


Komunikimi me mendime dhe telepati.

Expertet,
nga keto konkluzione formulojne edhe teorine e pare per shqisen e
gjashte dhe zhdukjen e saj. Te paret tane ishin qenie
extra-inteligjente, qenie qe kan jetuar deri 1000 vite. Kane komunikuar
me telepati. Kane patur teknike dhe dije shkencore qe jane larg nga
civilizimi I sotem. Me pastaj planeti Toke eshte goditur nga forca
termo-nukleare nga gjithesia. Nga kjo, toka eshte rrotulluar rreth
bushtit te saj dhe ka rene ne sistemin diellor, me q’rast jane bere
shume ndryshime ne Toke. Civilizimi eshte shkaterruar, kurse banoret e
tokes kane vdekur nga vershimet dhe rrezet termonukleare. Shume pak nga
ata kane mbijetuar. Keto zbulime te experteve, te deshmuara me studime
dhe pune shumevjeqare na bejne te kuptojme se tek secili nga ne
ekziston shqisa e gjashte, vetem duhet ditur menyren e zgjimit te kesaj
aftesie.





Telepatia ose
biokmunikimi është njëri nga fenomenet shumë të njohura të lëmit të
parapsikologjisë ose psikotronikës. Fjala “telepati” rrjedh nga gjuha e
vjetër greke dhe do të thotë: “tele” - largësi dhe “pathe” -
ndjeshmëri. Si themelues i saj njihet Fredrick Meiers, që është edhe
njëri ndër themeluesit e Shoqatës britanike për kërkime psikike, qysh
në vitin 1882.
Ç’është në të vërtet telepatia? Telepatia mund të
definohet si një manifestim psikotronik, gjatë të cilit vrojtohen
mendimet, fotografitë psikike, dërgesa sensibël e një personi,
respektivisht e dërguesit, nga ana e një personi tjetër, që në këtë
rast është pranuesi. Këto mendime, kjo dërgesë sensibël, që emitohet
vetëdijshëm apo pavetëdijshëm nga dërguesi, është e “shpërndarë” në
hapësirë, ashtu që me pesë shqisat normale të komunikimit, të cilat ne
si qenie njerëzore i posedojmë, nuk është e mundur të pranohen dhe me
to të komunikojmë. Pra, mund të thuhet se telepatia është komunikim
valorë i dy qenieve pa kontakt fizik, pa fjalë, por vetëm me anë të
mendimit, pavarësisht largësisë së tyre.
Aftësi të komunikimit
telepatik kanë të gjitha qeniet e gjalla, por ato që e kanë më të
zhvilluar aftësinë e emetimit të “neuro-rrezeve”, e kanë më të theksuar
këtë dukuri. Vetë jeta është e mbushur plot me raste telepatike, të
cilat paraqiten në mënyrë spontane, midis personave që janë të lidhur
ngushtë emocionalisht siç është rasti i nënës dhe fëmijës, motrës e
vëllait, burrit e gruas etj.
Komunikimi telepatik, emetimi dhe
pranimi i rrezeve, paraqet fundamentin në formimin e marrëdhënieve
midis prindërit dhe fëmijës. Dashuria në mes nënës dhe fëmijës është e
formuar kryesisht në parimet telepatike. Komunikimet telepatike
ekzistojnë më së shpeshti në vitin e parë të jetës, kur fëmija nuk mund
të flasë e dashuria në mes të nënës dhe fëmijës nuk është e
“vetëdijshme” ose funksion i dëshiruar. Ky është një fenomen, po e quaj
“jashtëshqisor”, i cili mund të shpjegohet vetëm si lidhje telepatike.
Pa këso lidhjesh nuk do të ekzistonte as dashuria e vërtetë.
Gjatë
luftës së dytë botërore kemi rastin e në nëne të një luftëtari në
front, e cila papritur ndien dhembje në gjoks dhe bërtet: “Biro, të
vrau armiku!” Lajmin për vdekjen e të birit, të cilin e mori më vonë,
përputhej plotësisht me atë ditë dhe atë moment kur edhe ju kishte
lajmëruar dhembja në gjoks. Rasti i mësipërm është vetëm një, nga shumë
raste të ngjashëm që na ndodhin në përditshmërinë tonë (siç i ka
ndodhur edhe Laura72), por që ne i interpretojmë, varësisht prej
bindjeve dhe këndvështrimeve tona...
Gati në të gjitha vdekjet, të
afërmit e familjes, në çastin kur ndërron jetë i dashuri i tyre, në
mënyra të ndryshme e ndjejnë këtë. Këtë fenomene sqaron edhe psikologu
i njohur K. Jungu në teorinë e tij të sinkronicitetit, por edhe populli
ynë i njeh shumë mirë kotë shenja, që zakonisht quhen “isharete” (arab,
isara - shenjë).
Kërkimet e ndryshme për, për sqarimin e telepatisë
në mënyrë shkencore, kanë filluar që nga koha e Mesmerit, Pjer Zhana-s,
Sharl Rishe-es e vazhdojnë dhe në ditët tona. Tentativa e parë fillon
me Mesmerin. Edhe telepatinë, sikurse të gjitha fenomenet e
parapsikologjisë, ai e shpjegon si dërgim të informacioneve nëpërmjet
energjisë magnetike universale, e cila i lidhë të gjitha qeniet e
gjalla. Telepatia e tërhiqte vëmendjen e Mesmerit sepse edhe ajo, si
shumë dukuri jashtshqisore, paraqitej shpesh gjatë gjendjes hipnotike.
Mesmeri edhe mendonte se telepatia paraqitet vetëm gjatë gjendjes
hipnotike.
Më vonë, Sharl Rishe, shkencëtar francez, fitues i Çmimit
Nobel për fiziologji, vërtetoi në mënyrë eksperimentale se telepatia
është e ndarë nga hipnoza, por në gjendje hipnotike ajo është më e
theksuar dhe veprimi i saj është më i suksesshëm.
Bashkëkohësi i
tij, O. Zhana, gjatë eksperimenteve mjaftë interesante arriti që të
provokojë hipnozë në largësi, nëpërmjet sinjaleve telepatike. Për fat
të keq, Zhane nuk tentoi që t’i komentoj këto eksperimente,sepse
frikësohej se do të rrezikonte autoritetin e shkencëtarit serioz.
Eksperimente të ngjashme bëri edhe Henri Didwick. I hipnotizuari i
vizualizonte numrat e zgjedhur dyshifror dhe në mënyrë telepatike ia
dërgonte subjektit tjetër. Deklarata e tij për këtë eksperiment hyri në
histori të parapsikologjisë si deklaratë e parë shkencore e këtij lloji.
Eksperimente
intensive në fillim të viteve 30-ta zhvilloi edhe shkrimtari, Apton
Sikler me të shoqen, Meri K. Sinkler. Aptoni vizatonte figura të
ndryshme, ndërsa e shoqja mundohej që t’i pranonte në mënyrë telepatike
dhe t’i reprodukonte. Në serinë prej 290 provave, arriti në 23% të
rasteve rezultate të sakta; 53% rezultate të pjesërishme dhe 24% të
gabuara. Eksperimente e Sinkler-it bëheshin në kontroll të plotë. Në
disa raste përputhja e vizatimeve ishte plotësisht e saktë, ashtu që
edhe gjeniu Albert Ajnshtajn, që ishte prezent në disa eksperimente, u
magjeps aq shumë, sa që ia shkroi edhe parathënien e librit të
Sinklerit, “Radioja Mentale”, në të cilën janë paraqitur të gjitha
rezultatet e eksperimenteve.
Uejtili Kerington, mik i afërt i
Frojdit, përdori një metodë tjetër të eksperimentimit. Ai merrej vesh
me disa pranues të valëve, të shpërndarë nëpër vende të ndryshme të
Britanisë së Madhe, që në kohë të caktuar t’i pranojnë në mënyrë
telepatike mesazhet e tij. Në kohën e caktuar e hapte fjalorin dhe e
zgjedhte një fjalë, e cila mund të paraqitej edhe në mënyrë figurative.
E vizatonte në një letër dhe pastaj me orvatje shpirtërore mundohej
t’ua emetonte pranuesve. Rezultatet i vlerësonte duke i shikonte të
gjitha përgjigjet dhe secilës ia jepte vlerën e vet. Në çoftë se
objekti i vizatuar ishte “molla”, atëherë “dardha”, si përgjigje,
kishte vlerë më të madhe se sa “rrushi”, ndërsa “rrushi” vlerën më të
madhe se sa ndonjë objekt statik etj.
Mungesë e eksperimentit të tij
ishte se personi i njëjtë. D.m.th. vetë Keringtoni ishte
eksperimentuesi dhe vlerësuesi i përgjigjeve, sepse subjektet shpesh
nuk kontaktonin në kohën e njëjtë dhe ai nuk mund t’i kontrollonte.
Këtë
mungesë, si dhe shumë të tjera, i plotësoi Rajni. Ai i mbante nën
kontroll të gjithë variabilët e rëndësishëm. Rajni i pari i përdori me
të madhe të ashtuquajturat “letrat e Zenerit”. Ky është një komplet i
përbërë nga 25 letra, të cilat ndahen në 5 pjesë, dhe secila nga këto
pjesë përmban nga një simbol grafik. Në qoftë se gjatë eksperimentimit
subjekti i qëllon letrat, në bazë të rastësisë eventuale pa pjesëmarrje
të telepatisë, atëherë probabiliteti do të jetë 1:5 ose 20%. Secila e
qëlluar tjetër, mbi këtë mesatare, është e rëndësishme.
Duke
komentuar punën dhe rezultatet e prof. Rajnit dhe të bashkëpunëtorëve
të tij, si dhe të Tajerit, të Kringtonit e shumë të tjerëve, dr. Taules
arriti në përfundim de këto eksperimente “kanë larguar çdo dyshim mbi
ekzistencën e telepatisë dhe kanë mundësuar që ajo të paraqitet me
metoda eksperimentale”...
Si përfundim mund të thuhet se shumica e
eksperimenteve të psikotronikës, tregojnë se perceptimet jashtëshqisore
janë procese të komunikimit të materieve të gjalla e jo vetëm të
qeniejev njerëzore. Kjo na bie deri te supozimi se telepatia është
proces themelorë i interaksionit tonë me rrethin, eventualisht më i
vjetër se sa komunikimi verbal, përmes të cilit komunikojmë ne sot. Kjo
dukuri gradualisht u zhduk me zhvillimin e funksioneve, të cilat e
zëvendësuan dhe e lanë të shtyrë në prapavijë, sepse organet shqisore
dhe funksioni i të folurit janë më të përshtatshëm për komunikim dhe
veprim në rreth. Megjithëkëtë, perceptimet jashtëshqisore nuk u
zhdukën, por vetëm u mënjanuan dhe, në gjendje kur humbet kontrolli i
qendrave të larat të vetëdijes, siç janë rastet e rreziqeve për jetë,
tronditjet e thella shpirtërore etj, këto funksione dhe mekanizma
jashtëshqisore, të lënë anash, aktivizohen.