Kush ishte Nëna Zahide Jashari dhe kush "Nënë" Tereza??

https://2img.net/h/oi52.tinypic.com/33e68ac.jpg
“Zahide Jashari, nëna që e përkundi Adem Jasharin, nëna që fëmijët i ushqeu me qumësht shqiptari, fëmijë që e shporrën serbo barbarin, shqiptar që sot i gëzoheni kësaj lirie, mos e robëroni kujtesën tuaj përball një murgërie”. (I. Salihu)


“Nënë Tereza mund të ishte “e madhe” por as djersën, as vuajtjet, as dashurinë, as gjakun as varrin - nuk ja fali tokës shqiptare”. (M. Pirraku)

Sot, shumica e atyre që treni i kontributit kombëtar i kishte ikur që moti, si dhe për ta arsyetuar dështimin e tanishëm, paraqiten si të prirë të merren me krenari që i përkasin të shkuarës, e që janë të mbërthyer prej metaforës e hiperbolës. Në vend të dashurisë dhe respektit ndaj nënës dhe gjyshes së gjallë, një pjesë bukur e madhe e këtij populli janë të prirë që ta duan stërgjyshen që me vite të tërë i ka vdekur. Përkundër kësaj, në asnjë mënyrë nuk bënë të mohohet kjo dashuri për stërgjyshen, por kjo dashuri mund të aludohet si origjinale dhe e vërtetë, vetëm atëherë kur nderohet dhe duhet me shpirt nëna dhe gjyshja që vazhdojnë të jen në mesin e të gjallëve.



Ngjashëm një pjesë bukur e madhe e këtij popullit si arsyetim të frikës për mos pjesëmarrje në luftërat dhe kontributet tjera që rrodhën në trojet shqiptare, e në ato kohëra në cilësinë e refugjatëve që promovonin paqe, duke pretenduar se vetëm nëpërmjet dialogut mund të zgjidhet çështja e kolonizimit shqiptar, po këta frikacak e paqedashës e zgjodhën rrugën e kobit, fyerjes dhe të (keq)informimit të popullit për Ushtritë Çlirimtare. Soji i këtyre frikacakëve shkoi aq larg sa që, me zell të pandërprere trumbetuan se shqiptarët i çliruan të huajt, pavarësisht se, djersa e gjaku për çlirimin e këtyre vendeve ishte e jona, pra e gjithë shqiptarëve. Ata këtë e thonë, jo që nuk e dinë realitetin, por marrja dhe turpi i dikurshëm që kishte të bëjë me fshehjen e tyre nëpër fustane të grave, i ka bërë që ta thonë atë që nuk është e vërtetë.


ë përsiatje të këtyre falsifikimeve, presidenti i Republikës së Kosovës, vitin 2010 e shpalli vit të “Nënë” Terezës. Pavarësisht se brenda atij viti mund të ketë muaj që dukshëm janë në kundërthënie me emërtimin e atij viti. Si u ndje një patriot shqiptar në muajin mars të vitit 2010, muaj që nga dora gjakatare serbo-ortodokse vdiq Nëna Zahide, nëna e kryetrimit legjendar, Adem Jasharit, nëna e cila lindi me mjaft mundime trima që drejtpërsëdrejti u ballafaquan me armikun, nëna që 20 pasardhës të saj i bëri kurban për këtë popull, nëna e cila për 74 vjet përjetoi tmerre nga më të ndryhem prej okupatorit terrorist serbo-ortodoks, nëna që e kishte vënë shaminë e bardhë shqiptare dhe islame mbi kokë, shami që me çdo kusht idhujtarët e një nëne që kurrë nuk lejoi të bëhet nënë e që kurrë nuk pranoi ta viziton Kosovën e paraluftës, me ngulm e me udhëzime ligjore administrative duan që ta ndalojnë.

Sidoqoftë, viti është më i madh se muaji, me këtë qartë aludohet se emërtimi i këtij viti është më i madh se gjitha emërtimet tjera. Muaji mars karakterizohet me përkujtimet e lavdishme të historisë sonë kombëtare, me këtë edhe të familjes Jashari, por përmes vitit 2010 pandehet zbehja e këtij përkujtimi, ngase tanimë itinerarin e paskan orientuar kah krenaria boshe, itinerar ky që proklamohet se do të bëhet traditë ndër popullin tonë, ku në çdo përvjetor të lindjes së “Nënë” Terezës do të behën aktivitete të shumta e të shtrenjta në gjithë truallin shqiptarë, por ndaras prej atyre në Vatikan dhe Indi, ngase atje shumë pak ishin të informuar për prejardhjen e kësaj figure, (mos)informim si rrjedhojë e vetë asaj, sepse si duket i mjaftojë që njëherë në gjuhë të huaj të thotë se për nga gjaku jam shqiptare, por menjëherë pastaj tha se, zemra ime plotësisht i takon Krishtit. Si ka mundësi që edhe përskaj kësaj thënie, shqiptarët ende të shastisen e çmenden pas kësaj, mbase mund t’i harrojnë edhe obligimet kundrejt nënës së vetë biologjike, ndonëse logjikisht është e pamundur që dikush në një vend të depërton, ku dihet mirëfilli se vendi në fjalë është “plotësisht” i pushtuar me dashuri të tjetërkujt.

Gjaku dhe zemra janë dy elemente, pa të cilin njeriu nuk mund të jetojë, që edhe njëra edhe tjetra i përkasin organizmit të njeriut, organizëm që nëpërmjet artikulimit të ndjenjave e bënë të mundur edhe identifikimin e tërësishëm të njeriut. Nëpërmjet këtij sistemi të organizmit, fare lehtë mund të kuptohet përkatësia e ndryshme e elementëve të trupit. Jo rastësisht Gonxhe Bojaxhiu, kur ishte fjala për gjakun tha se, për nga gjaku jam shqiptare, e nuk tha për nga gjaku “plotësisht” jam shqiptare, si dhe kur qe fjala për zemrën që i takon Krishtin, tha se, zemra ime “plotësisht” i takon Krishtit. Kjo mund të vërtetohet edhe më saktë në aspektin gjuhësor dhe mjekësor, tutje pra rreth kësaj çështjeje le të flasin gjuhëtarët dhe mjekët.


Ndërsa ajo që realisht lindi, e me shumë mundime i rritë bijtë më të mirë të kombit shqiptarë, tanimë ka filluar të harrohet prore. Të nderuar lexues, ju kisha lutur që ta provoni këtë amnezi për nënën tonë të madhe, edhe atë filloni prej familjeve tuaja e deri nëpër shkollat tona fillore, mos shkoni nëpër shkollat e mesme se mund t’i turpëroni edhe profesorët, pyetni pra, anëtarët e familjes suaj se sa poezi i dinë për “Nënë” Terezën, e të paktën emrin e nënës së Adem Jasharit, a ia ia dinë?! Për fatin tonë të keq, jam i bindur se, poezi të tëra, biografinë dhe veprimtarinë (kuptohet të mitizuar) e “Nënë” Terezës pothuajse gjithsecili do t’ia dijë, ndërsa Zahide Jashari, as si emër nuk do t’i kujtohet, e lëre më ndonjë vepër madhore e saj, që për fatin tonë të mirë ka shumë vepra të tilla nga kjo nënë e madhe.

E gjithë kjo amnezi vije si rrjedhojë e politikanëve dhe shkrimtarëve tanë pacifistë, e kripto-krishterë. Përmes propagandës, këta plehra dhe fundërrina të kombit tonë, arritën t’i zhveshin nga kujtesa e fëmijëve tanë, nënat që u vranë e u masakruan prej plumbave sllav. Kështu u harrua bëma e nënave të familjes Jashari, mbase tentohet të harrohet Zahidja, Zarifja, Feridja, Selvetja, Hidajetja,Valdetja, Igballi, Afetja, Liria, Fatimja, Igballja, pastaj, Shote Galica, Nerimane e Selvije Zymberi, dy dëshmore që vdiqën në Sllupçanin legjendar nga granatat e terrorit maqedonas, Xhev Lladrovci, Nëna Hatixheja – gruaja e Mulla Idriz Gjilnit, nëna e Ismet Jasharit e Zahir Pajazit, e kështu me radhë, duke kërkuar ndjesë për nënat tjera që për shkaqe hapësinore nuk po mund t’i përmendim, nëna që për asnjë çast nuk ngurruan që t’i dalin zot këtij atdheu të bekuar. Kështu që t’i jepet përparësi ekstreme Gonxhe Bojaxhiut, edhe atë në emër të kombit shqiptar përballë këtyre nënave të devotshme, është me të vërtet padrejtësi, përgjegjësi dhe çmenduri e madhe.


Katolikocentristët nuk u ngopën vetëm me shpalljen e vitit 2010 si vit të saj, por këto falsifikime dhe lojëra i finalizuan me katedralen e ndërtuar mu në zemër të Prishtinën, kuptohet nën emrin e saj, edhe atë për t’ia shpërlarë trurin edhe më tej shqiptarëve të këtyre trevave, mbase për t’ia treguar atyre adresën e derrit më falni adresën e të parëve tanë, ngase në Kosovë paska krizë në shitjen e derrave, ku ne i paralajmërojmë, kuptohet nëse vazhdojnë kështu në thirrje hipokrite e fare pa argumente shkencore se, edhe ata pak derra çka janë, së shpejti mund t’i humbin prore, sepse shqiptarët fenë po e shohin si fe - pra si sistem vlerash, e jo se çfarë na paskan qenë të parët tanë, fundja të parët tanë ishin pellazgo-paganë, vallë të kthehemi tashmë në pellazg dhe pagan?

Jo të nderuar e të marruar, ne jemi këta që jemi, edhe ata janë ata që janë, çdo evoluim fillimisht le të ballafaqohet me bindjen dhe logjikën, e tek pastaj është e lirë rruga e vendosjes, sepse ata që haptas e fshehtas po bëjnë thirre, tanimë përmes kësaj katedraleje, duhet fillimisht të përgjigjen se si është e mundur të jenë tre zota (teoria e trinitetit), apo Zoti të ketë djalë ose vajzë, kur dihet mirëfilli se Zoti është i pastër nga kjo, sepse pastaj në këtë botë nuk mund që të këtë babë, e as krijesa, por dy Perëndi njëri mashkull e tjetra femër, ku një mosmarrëveshje e vogël do të reflektohej me shkatërrimin e qiejve dhe të tokës, pastaj çfarë dobia ka mishi i derrit, po konsumimi i ligjshëm i alkoolit, i motrave të nderit - të ndershme quhet se nuk martohen, po unë pastaj pyes se çfarë na qenkan ato motra që martohen dhe lindin, etj., për mos t’i ngushtuar edhe më tej, duke treguar një respekt ndaj këtyre, ngase sidoqoftë kombësia shqiptare na lidh, deshën apo nuk deshën ato.


Esenca e katedrales e boshllëku i saj, mund të perceptohet dhe baras-vlerësohet me kryqin e madh në Shkup. Në Vodno të Shkupit maqedonasit ortodoks e ndërtuan kryqin e madh vetëm për inati të shqiptarëve mysliman, ndërsa shqiptarët katolik me përkrahjen e Vatikanit e ndërtuan katedralen (krye-kishën) në Prishtinë m’u për inati të shumicës shqiptare që i përkasin besimit Islam. Shkuan edhe më tej me nënçmime, duke e quajtur këtë katedrale si tempull kombëtar. Çfarë tiranie dhe idiotësie e institucioneve të Kosovës!!! Fundja a e kuptojnë ata se ç’kuptojmë me nocionin tempull dhe me nocionin komb, si dhe cili është kuptimi i këtij togfjalëshi? Me nocionin tempull, bazuar në fjalorin e gjuhës shqipe, kuptojmë: “Faltore - Tempull indian (egjiptian, grek, romak).Vend që i ngjall dikujt nderim të thellë; diçka që nderohet a çmohet shumë, diçka që mbahet si e shenjtë e si e paprekshme”.


Ndërsa për domethënien e nocionit komb autori shqiptar, S. Kiçmari, kështu shprehen: “Nocioni komb rrjedh nga gjuha latine „natio" që ka kuptimin lindje; prejardhje; „(fis) popull(or). Përmes nocionit komb fillimisht përcaktoheshin fiset, pastaj në mesjetë pjesëtarët e një bashkësie të vogël fshatare, në periudhën e kohës së re bashkësitë e njerëzve me pikëpamje të përbashkëta për vlera si historia, kultura dhe gjuha si dhe grupet e njerëzve që e ndjenin përbashkësinë politike me njëri tjetrin në një hapësirë të kufizuar gjeografike, të cilën e bashkëbanonin”. Çfarë lidhjeje ka kjo katedrale si tempull me kombin shqiptar, ku përmes kësaj katedraleje haptas provokohet shumica e kombit shqiptar, njashtu nënçmohet edhe kontributi i atyre që aspak nuk e kishin ndërlidhur kontributin e tyre me katedralet. Unë të paktën nuk mbaj mend që dikush të ketë luftuar, apo kontribuar në mënyra tjera për kësi lloj tempujsh, që tashmë përmes këtij të ashtuquajturi tempull kombëtare, seriozisht tentohet të përdhunohet kombi jonë i pastër.


Si është e mundur që kjo katedrale provokuese të quhet tempull kombëtarë (e kamë parasysh, me këtë dëshirohen venitja e kullës së jasharajve), e ku në vendin e saj, fizikisht u rrënua gjimnazi, Xhevded Doda për ta ndërtuar kështu një katedrale që edhe nëse bashkohen me ortodoksët serb, hapësirën e saj asnjëherë nuk do të mund ta mbushin. Fundja pse, kjo katedrale nuk u ndërtua në valën e luftës, jo të luftës që u zhvillua në Prishtinë, sepse në kohën kur në Drenicë e gjetke luftohej, arkitekti i kësaj katedrale kërkonte zgjedhje dhe bekimin e Papës, bekim që ia kthye me mos njohje të pavarësisë së Kosovës?! Por, u desh që të vritet Nëna Zahide, e bashkë me këtë edhe shumë nëna tjera për të ardhur gjer te kjo liri, kuptohet duke mos e anashkaluar edhe intervenimin e faktorit ndërkombëtarë, por jo edhe duke ia atribuuar shumicën e meritave këtij faktori, ngase institucionalizimi i çështjes kombëtare filloi shumë herët, kështu duke u njësuar me këmbëzën e pushkës së Adem Jasharit, e të shokëve para dhe pas tij.


Këta që për idhull gjoja të kombit e kanë marrë, “Nënë” Terezën, unë i them që ta marrin edhe për model filozofinë e jetës së saj, por kujdes, ngase për 50 vite më nuk do të ketë shqiptarë as këtu e sa diku tjetër, sepse filozofia e saj ishte që të përkujdeset për fëmijët e braktisur, duke u barazuar në mëkat me ata që i braktisën këta fëmijë. Pse unë kështu mendoj? Sepse, ata që i braktisën fëmijët bën një mëkat të madh, por ana tjetër e medaljes është se, ata e ndihmuan vazhdimin e gjenit njerëzore, kurse “Nënë” Tereza bëri mirë që tregoi përkujdesje, kuptohet në emër të humanizmit dhe të konvertimit fetar, por bëri një mëkat të madh, atëherë kur vendosi që mos të martohet – me këtë të privohet prej një natyrshmërie njerëzore, duke e ndaluar kështu vazhdimin e gjenit njerëzorë.


Kësisoj, “Nënë” Tereza ka merita në aspektin fetar-katolik, sepse në emër të saj e flijoi vetën, duke shkuar me mijëra kilometra larg vendlindjes, ndërsa në aspektin kombëtar, para se të ketë dhe të flasim për ndonjë kontribut të saj, fillimisht do duhej përgjigjur në pyetjet se, përse asnjëherë nuk e vizitoi Kosovën, përse aq lehtësisht e harroi gjuhën shqipe, përse zemrën - organin kryesor të organizmit ia atribuoj plotësisht Krishtin, përse nuk la vend, qoftë edhe shumë pak për Shqiptarinë e përvuajtur, si dhe përse ende Vatikani dhe India nuk e njohin pavarësinë e Kosovës, kur dihet mirëfilli se Gonxhja tërë jetën e harxhoi në këto dy shtete, ndonëse si shqiptare apo jo?!

Kush eshte qellimi i ardhjes suaj ne kete Forum Z.Princo.
Ju qe keni kaq te lehte te hidhni poshte Nene Terezen,nje grua e vleresuar nga gjithe bota dhe pak e vleresuar nga kombi yne,neser mund te hidhni poshte dhe te perdhosni edhe gjera te tjera te shenjta,sepse ju flisni i motivuar nga rrethanat.
Perse duhet te vini perball tyre dy gra:njera qe sakrifikoi gjithe jeten e saj ne ndihme te varferve dhe tjetra nena e nje heroi?
Ju ,ne temen qe ka te beje me muslimanizmin ishit te preokupuar :Pse eshte kjo perçarje ndermjet muslimaneve? Lexoje pergjigjen qe jep miku juaj,Besnik Sinani.

Besnik Sinani, 28.09.2010

Ngjarjet e fundit në Komunitetin Mysliman Shqiptar (KMSH) treguan, ndër të tjera, mangësinë interpretative në debatin publik për të kuptuar krizën disa vjeçare të këtij institucioni. Varianti dominant, i artikuluar ndër të tjerë nga Xhavit Shala, Piro Misha apo dhe komentatorë të huaj si Miranda Vickers dhe mbështetur dhe nga kreu i KMSH-së, Selim Muça, është reflektuar për të shpjeguar ngjarjet e fundit në KMSH dhe nga gazetari Alfred Lela ( Mapo 18/09/2010).

Sipas këtij varianti, kriza në KMSH vjen nga përplasja midis myslimanëve të vjetër si Selim Muça, tradicionalistë dhe tolerantë, nga njëra anë, dhe të rinjve që kanë studiuar në vendet e Lindjes së Mesme në anën tjetër, të cilët kanë importuar ‘wahabizmin’, janë intolerantë dhe përbëjnë rrezik kombëtar. Në formë faktike, pretendohet, kjo përplasje vihet re në dallimin midis Xhamisë së Qendrës dhe asaj të rrugës së Kavajës.

Teksa ky variant interpretativ është përdorur nga Lela për të shpjeguar ç’po ndodh në KMSH, ngjarjet e fundit treguan më së qarti se pse dikotomia ‘te rinjtë’ kundra ‘të vjetërve,’ ‘ekstremistë’ kundra ‘tolerantëve’ është i pasaktë dhe nuk ofron shpjegim mbi krizën e disa dekadave në KMSH.
Kreu i KMSH-së, Muça, e përdori dhe këtë radhë retorikën kundra ‘ekstremistëve’ adresuar kundërshtarëve të vet, por ironia ishte se e përdorte kundra atyre që gjer dje e kanë mbështetur kur ka sulmuar ‘ekstremizmin’ dhe e bëri këtë duke pasur në krah dhe i mbështetur nga ata që gjer dje ka akuzuar për ‘ekstremizëm.’

Atëherë kush janë ‘ekstremistët?’ Përgjigja e bazuar mbi vëzhgimin në kohë të ngjarjeve në KMSH është se ekstremistët janë ata që dalin kundra Muçës dhe kush del në mbështetje të tij nuk është më ‘ekstremist.’ Rrjedhimisht, teksa Muça ngrinte akuzat e radhës për ekstremizëm, në krah për ta mbështetur gjendej dhe imami i xhamisë së Rrugës së Kavajës, xhami të cilën Lela e identifikon si krahun kundërshtar të Muçës tolerant.

Le të sjellim një tjetër shembull domethënës. Para pak muajsh, me të njëjtat akuza, Muça shkarkoi ish Myftiun e Shkodrës, Ndriçim Sulejmanin, një mysliman i ri, me mjekër që kish studiuar në Lindjen e Mesme, pra që plotëson profilin e ‘wahabistit’ siç propozohet nga Lela e të tjerë. Por Sulejmani është diplomuar në shkollën Ebu Nur në Siri që njihet për qëndrim të ashpër anti-vehabi. Ky model interpretativ, gjithashtu, nuk arrin të sqaroj as flakjen jashtë strukturave të KMSH – së të personaliteteve si Qeramudin Durdia apo studiuesi Ali M. Basha, medresistë të vjetër dhe nga rithemeluesit e parë të KMSH.

Problemet e KMSH-së nuk janë, siç pretendohet, rezultat i dallimeve ideologjike të brezave. Ato janë produkt i korrupsionit ekonomik të strukturave të KMSH – së, politikës shtetërore ndaj fesë, dhe krizës së përfaqësimit të besimtarëve myslimanë.

Ish krye myftiu i Shqipërisë, Bledar Myftari, ish nën kryetari i KMSH-së, Rusheku, ish myftiu i Shkodrës, Sulejmani e shumë të tjerë, janë shkarkuar jo për çështje debatesh ideologjike, por pasi kanë ngritur zërin kundra korrupsionit në shitjen dhe manaxhmin e pronave të KMSH-së. Teksa këta, siç dihet më së miri nga monitoruesit e Islamit në Shqipëri, janë përfaqësuesit e vërtetë të Islamit tradicional, hanefi, shqiptar, ata janë akuzuar vetëm se nuk pranuan të marrin pjesë në pazaret e shitjeve korruptive të shefave të tyre. Ankesat e imamëve dhe këshillave të xhamive, pavarësisht ku këta hoxhallarë kanë studiuar, janë mbi të gjitha të lidhura me korrupsionin ekonomik të KMSH-së, korrupsion që shteron resurset dhe potencialet e gjithë bashkësisë së besimtarëve myslimanë.

Lela ka të drejtë kur thotë se shteti, duke gjykuar se besimtarët e rinj “përbëjnë rrezik kombëtar” ka mbështetur Muçën. Kjo u duk dhe në ngjarjet e fundit ku pavarësisht se as Muça e as ata që u munduan ta rrëzojnë nuk kishin bazë statutore për të shkarkuar njëri-tjetrin, shteti çoi policinë në mbështetje të Muçës. Në të shkuarën, gjykatat e shtetit kanë rrëzuar me nxitim paditë e sjella nga besimtarë myslimanë rreth korrupsionit ekonomik të KMSH-së.

Kjo mbështetje e njëanshme e shtetit, që bie në kundërshtim me parimet e sekularizmit, ka potencuar në KMSH ata që në sytë e shumë besimtarëve shihen si të korruptuar dhe ka krijuar përshtypjen se shteti punon në dëm të interesave të besimtarëve. Kjo mbështetje shtetërore, për më tepër, ka bërë të mundur që kryesia e KMSH-së të përjashtojë zërat e imamëve të xhamive dhe këshillave të xhamive duke bërë që këta njerëz që përbëjnë pjesën më të madhe të bazës së besimtarëve mos kenë zë dhe përfaqësim në institucionin që supozohet se i përfaqëson.

Ironikisht, komentatorë si Mark Marku (Mapo, 22/10/2010) ngulin këmbë që të ketë më shumë ndërhyrje nga shteti në përzgjedhjen e llojit të Islamit. Nuk është e qartë se mbi ç’baza shteti ngre preferencat për imponimin se si një individ apo grup individësh besimtarë mendojnë për Zotin (teologjia) apo i luten Atij (ritualet), dhe mbi të gjitha, nëpërmjet përdorimit të dhunës, si dhe sa mund të arrihet praktikisht ky imponim në epokën e internetit. Ironikja është se e gjitha kjo propozohet në emër të ruajtjes së demokracisë, ku nënteksti është që mund të sakrifikohen të drejtat e besimtarit për të drejtat e të tjerëve. Por kushdo që është i interesuar për demokracinë e di se demokracia selektive nuk është demokraci.

Të tilla propozime informohen nga nocione të gabuara dhe mosnjohje të problematikës që këta autorë pretendojnë të komentojnë. Për shembull Marku, Misha, Shala e të tjerë shohin ‘botën arabe’, ‘islamin arab’ si një entitet të vetëm, të identifikuar kryesisht me ‘wahabizmin’. Një hapësirë nga Maroku, në Egjipt e Kuvajt, qindra milionë banorë, tradita fetare, shkolla teologjike, interpretime, pjesë e dinamikave fetare që gjenden në çdo fe pra, reduktohen në ‘islami arab’, apo ‘wahabizëm’ kur është se si në shkollat teologjike ashtu si dhe në praktikat fetare vehabizmi është minoritet në Lindjen e Mesme. Por këta analistë, të cilët merren ndër shumë gjërave të tjera dhe me Islamin, bien në kundërshtim me konkluzionet e studiuesve më të njohur të Islamit bashkëkohor në botë.

Teksa Marku identifikon ‘islamin radikal’ me një entitet gjeografik (botën arabe) studiues si Olivier Roy thonë se në të kundërt, radikalizmi fetar bashkëkohor është produkt i “ç’territorializimit të religjiozitetit.” Për Markun problemet e myslimanëve në Evropë janë produkt teologjik i ‘islamit arab’, dhe jo i kuptuar në kuadrin e emigracionit, politikave identitare evropiane, daljes së partive populiste të djathta, trashëgimisë historike të marrëdhënieve midis emigrantëve dhe vendeve pritëse të ngjizura gjatë kolonializmit.

Një qasje e tillë do ishte një arsye më tepër për të kuptuar pse debatet populiste evropiane nuk mund të sillen të shpjegojnë debatet për myslimanët shqiptarë vendali. Këto premisa bëjnë më pas të mundur diskursin për ‘aziatizimin’ e myslimanëve shqiptarë dhe gjer thirrjet publike që atyre tu hiqet qytetaria shqiptare apo adresimi i tyre si tradhtarë! Këto tendenca esencialiste, reduktuese që informojnë të tilla gjykime janë hedhur poshtë prej kohësh në shkencat sociale dhe detyrimisht nuk mund të na ofrojnë njohje të mirëfilltë të fenomeneve që pretendojnë të komentojnë.

Duke mos njohur natyrën dhe përmbajtjen teologjike që informon jetën fetare të besimtarëve, ky diskurs ka kriminalizuar një gamë të madhe të besimtarëve duke pretenduar se ata përbëjnë rrezik kombëtar, janë intolerantë, dhe nuk besojnë tek bashkëjetesa me njerëz të besimeve te tjera. Këto përgjithësime e supozime, nuk janë të mbështetura as në studime e as në njohje të çështjeve që komentojnë, por të kthyera në politika shtetërore dhe aksioma të mendimit shoqëror, ato rezultojnë në forma margjinalizimi dhe diskriminimi që duhet të shqetësojnë çdo shoqëri që e merr seriozisht demokracinë.

Ky variant interpretativ kriminalizon edhe forma të dukshme të devocionit si mbajtja e mjekrës edhe pse Shqipëria ka firmosur konventa ndërkombëtare që njohin të drejtën e besimtarëve që të praktikojnë dhe demonstrojnë besimin e tyre fetar. Por teksa mbajtja për arsye fetare e mjekrës identifikohet me ‘islamin radikal, arab’ dhe ‘të rinjtë’, harrohet mjekra e të ndjerit Sabri Koci. Mbi të gjitha, duke qenë se dhe mbajtja e formave të tilla të dukshme devocioni përbën një praktikë minoritare në bashkësinë e besimtarëve, ky model interpretimi nuk na ofron asgjë për pjesën dërmuese.

Shpesh ky kriminalizim i praktikave fetare bëhet në emër të sekularizmit. Shpesh me këtë rast i apelohet dhe modelit të Mbretit Zog. Kjo gjë tregon jo vetëm mos njohje të fenomeneve fetarë që pretendojnë se komentojnë këta autorë, por dhe mos njohje të sekularizmit. Siç kam vënë në dukje dhe herë tjetër, duke cituar disa nga studiuesit më të njohur bashkëkohorë që studiojnë këto fenomene, si Jose Casanova dhe Olivier Roy, ideja e sekularizmit ka pësuar transformime në këto dhjetëvjeçarë e jo më që nga koha e Zogut.

Ironikisht, të tilla komente nga sekularistë fundamentalistë supozojnë, ashtu si dhe fundamentalistët fetarë, se qoftë mënyra si jetohet feja, e qoftë marrëdhëniet e shtetit me fenë janë të pandryshueshme. Kësisoj ato kërkojnë kthimin në modele të viteve 20-30 të Zogut, bashkëkohore me totalitarizmin nazi-fashist. Sigurisht, në mënyrë selektive, ky kthim mbrapa kërkohet vetëm në politikat ndaj islamit.
Nese me lejohet dua nje pergjigje nga ju :Jeni shqiptare musliman apo musliman shqiptare?

]Nese me lejohet dua nje pergjigje nga ju :Jeni shqiptare musliman apo musliman shqiptare?[/color][/quote]

nuk eshte shum e rendesishme ky problem per mua.. moti e kam pastruar ket problem qe fatkeqsisht shum kombas te mie edne vuaj ne ket problem..
me rendesi eshte te jesh Njeri se pari me plot kuptimin efjales, pasta te jem njeri qe te jem falenderues ndaj Krijuesit te gjithsis..duke mos urejtur askend dhe duke dashur te gjith ato qe bajn mire.. dhe nuk vuan askush nka ai person...

jam nje SHQIPTAR me kombsi dhe ne shpirt kam fen e vetme ta pranuar tek Zoti njeherit dhe shum e natyrshme per njerzimin e qe eshte Islami.. qe me meson se si duhet ta nderoj dhe te cmoj kombin tim se si duhet ta ruaj nderin dhe vendin tim....

Por perse beni te kunderten e asaj qe deklaroni?
Perse karshi meje, qe kam mendime te ndryshme me ju,u sollet ne ate menyre duke me etiketuar:me probleme psiqike dhe injorant ne zemer?
Zoti Princo! Jemi shqiptare ,vijme nga i njejti popull,me te njejtat karakteristika,histori,kulture,gjuhe,etni etjr;perse nuk jeni i sinqert :ne shkrimin e kopjuar per Nene terezen dhe nenen e Adem Jasharit thoje: ai qe s'do gjyshen e tij ,por perpiqet me dashte stergjyshen eshte genjeshtar,jo i drejte;perse karshi meje u drejtove me aq urrejtje sikur te kishe perball nje serb? A te kujtohet pyetja ,shenuar me te kuqe nga ana ime :Cfare do te beshe me Zoti eshte nje ? Si do te pergjigjesh para Zotit per kete trajtim qe me bere mua ,pa me njohur dhe pa ditur se çfare mendoje une keto probleme? me quajte ateist etjr.
Deklarove se me rendesishme eshte te jesh NJERI. Sillu si i tille!
Pretendimi i kanibaleve eshte qe" Njeriu eshte kafshe".